Powered By Blogger

niedziela, 28 sierpnia 2011

Okres wczesnodynastyczny w Mezopotamii

Okres wczesnodynastyczny (zwany też starosumeryjskim) trwał na terenie Mezopotamii w latach 2900-2316 p.n.e. (wczesna epoka brązu). W tym czasie na południu krainy istniało już wiele sumeryjskich miast-państw. Z czasem władzę nad nimi po królach-kapłanach przejęli władcy świeccy, zwani ensi. Nie mieli oni boskiego nadania i władzę utrwalali zbiorem praw. Budowali oni pełne przepychu pałace obok świątyń. W ten sposób podkreślali zgodę bogów na swoje rządy. Ich groby były również luksusowo wyposażone. Składano też ofiarę ze sług.
   Władcy ciągle prowadzili ze sobą wojny. Co jakiś czas dominację nad innymi przejmował jeden ośrodek. Jeśli jednak po charyzmatycznym władcy, przejmował człowiek gnuśny i nieudolny państwo szybko się rozpadało.  Było tak, ponieważ zwycięzca nie rozmieszczał w podbitym kraju swoich garnizonów i nie władali nimi zarządcy mianowani przez władcę.Zamiast tego nakładano daniny, które zbierał podwładny lokalny król. Jednak w przypadku osłabienia władzy, wasal przestawał płacić daniny i w ten sposób uniezależniał się. Większość ambitnych władców starała się podbić miasta Kisz i Nippur. Poparcie tamtejszych kapłanów gwarantowało prawną władzę. Było tak, ponieważ wg. mitologii bóg Enlil właśnie w Kisz odtworzył władzę królewską po wielkim potopie. Enmebaragesi, król Kisz, zbudował w Nippur świątynię Enlila.
   Ciągłe walki spowodowały, że miasta zaczęto otaczać murami. Produkowano też wielkie ilości broni z brązu. Ważnym tematem sztuki stały się wielki zwycięstwa króli. Często ukazywano władcę depcącego pokonanych przeciwników. Postanowiono też opisywać czyny władców, by zostały dla potomności. Dotychczasowe pismo obrazkowe było jednak dostosowane do zadań administracyjnych i handlowych. Uproszczono więc pismo, tak że każdy znak oznaczał nie słowo, a sylabę.

Wybrani  władcy:

  • Enmebaragesi z I dynastii Kisz jest najpewniej najstarszym władcą sumeryjskim, potwierdzony własnymi inskrypcjami królewskimi; 
  • Enmerkar z I dynastii Uruk był głównym bohaterem dwóch sumeryjskich eposów: Enmerkar i Pan Aratty oraz Enmerkar i Ensuhkeszdana, które opisywały dyplomatyczne zabiegi władcy o zdobycie miasta Aratta. 
  • Lugalbanda z I dunastii Uruk był głównym bohaterem sumeryjskich eposów: Lugalbanda w Jaskini Górskiej oraz Lugalbanda i Ptak Anzu, które opisywały zdobycie Aratty (Lugalbanda występował jako dowódca wojsk Enmerkara);
  • Gilgamesz z I dynastii z Uruk był głównym bohaterem wielu sumeryjskich eposów, oraz akadyjskiego Eposu o Gilgameszu (powstałego w oparciu o te sumeryjskie); wg. nich Gilgamesz pokonał władcę Aggę, władcę Kisz, a także wiele potworów i szukał tajemnicy nieśmiertelności
  • Agga z I dynastii z Kisz był antagonistycznych bohaterem eposu Gilgamesz i Agga z Kisz, gdzie został pokonany przez Gilgamesza z Uruk; na nim skończyła się dynastia;
  • Eanatum z I dynastii z Lagasz walczył z miastem Umma o przygraniczne tereny i wygrał; zdobył też Ur, Uruk i Kisz, a także Mari; walczył z Elamitami;
  • Enmetena z I dynastii z Lagasz pokonał Ur-Lumę z Ummy oraz zawiązał pokój z Lugalkiniszedudu z II dynastii Uruk;
  • Urukagina z I dynastii z Lagasz został pokonany przez Lugalzagesiego z III dynastii Uruk; był autorem najstarszych znanych reform społecznych i zajął się m.in. korupcją i wyzyskiem biedaków przez bogaczy;
  • Ku-Bau z III dynastii Kisz była jedyną sumeryjską kobietą na tronie;
  • Lugalzagesi z III dynastii z Uruk początkowo był władcą Ummy; najpierw podbił swego odwiecznego rywala, miasto Lagasz, a potem Ur, Uruk, Larsę, Nippur oraz Kisz; przeniósł stolicę do Uruk i przyjął tytuł "króla Kraju" (sum. lugal kalam-ma);  w ten sposób zjednoczył Sumer; pokonany przez Sargona z Akadu ok. 2316 r.p.n.e.(wydarzenie to kończy okres wczesnodynastyczny).

piątek, 26 sierpnia 2011

Okres wczesnodynastyczny w Egipcie

Okres wczesnodynastyczny (zwany też archaicznym) trwał na terenie Egiptu od ok. 3032-2707 r.p.n.e. (część epoki brązu). Rozpoczyna się on wraz ze zjednoczeniem Egiptu przez Narmera, władcę Górnego Egiptu. Jest to czas panowania I i II dynastii. W tym to okresie ostatecznie ukształtowały się wierzenia egipskie. Do szerszego użytku weszło pismo hieroglificzne, wyroby z miedzi, kości słoniowej, czy złota. Społeczeństwo coraz wyraźniej dzieliło się na tych biednych i bogatych. Rozwijał się handel z sąsiednimi społecznościami.

Sztuka
paleta Narmera
Niemal całkowicie zrezygnowano z ozdobnej ceramiki na rzecz malowideł ściennych. Używano już trzech barw: czerwony, biały i czarny. Rozwijała się sztuka rzeźbiarska. Jako materiał korzystano głównie kości słoniowej. Z zielonego łupku robiono palety, kształtem przypominające tarcze. Składano je z maczugami w świątyniach.

I dynasta
Panowała ona najprawdopodobniej w latach 3032-2853 p.n.e. Stolicą było wtedy Tinis (leżące gdzieś w Górnym Egipcie). Pierwszym władcą był, wspomniany wcześniej, Narmer (część badaczy uważa go za ostatniego władcę z dynastii "0").  Podbił on Dolny Egipt, co przedstawia paleta złożona przez niego w świątyni. Uważa się, że to on założył na byłej granicy Górnego i Dolnego Egiptu miasto Memfis. Kolejni władcy toczyli wojny z Nubijczykami, Etiopami i Libijczykami. Podbili Synaj. Faraon Den zmniejszył władzę urzędników i ustanowił święto sed  (czyli odnowienie władzy królewskiej w 30. rocznicę objęcia władzy). Najprawdopodobniej faraon Anedżib przeniósł stolicę do Memfis. Wszyscy władcy z I dynastii zostali pochowani w Umm al-Kaab, koło Abydos w mastabach. Były to grobowce, mające kształt ściętego ostrosłupa na prostokątnym planie.Składała się ona z murowanej części podziemnej oraz podziemnej komory grobowej (wejście do niej prowadziło pionowym szybem, który po pogrzebie był zasypywany).

II dynastia
przekrój mastaby
Panowała ona najprawdopodobniej w latach 2853-2707 p.n.e. Siedzibą władców było Memfis,  a nekropolią Sakkara (leżąca pod stolicą). Założycielem dynastii był Hetepsechemui. Nie wiadomo w jaki sposób przejął władzę. Możliwe, że wywodził się z Bubastis w delcie Nilu. Czcił on bowiem lokalnych bogów. Mamy też początek kultu słońca. Kolejny faraon Reneb rozpoczął kult Re i faworyzował Dolny Egipt. Kontynuował to Nineczer, co tylko pogłębiło już istniejący konflikt między Północą i Południem. Źródła dotyczące pozostałych władców z tej dynastii są skąpe i sprzeczne ze sobą. Trudno więc określić: ilu było władców, czym się zasłużyli i nad jakim obszarem panowali. Zjednoczenia kraju dokonał najprawdopodobniej Chasechumei. Ustanowił on Horusa i Seta za równoprawne bóstwa opiekuńcze dynastii. Okres wczesnodynastyczny kończy się więc ostatecznym uregulowaniem struktur państwowych.

poniedziałek, 22 sierpnia 2011

Okres Dżemdet Nasr

Okres Dźemdet Nasr to końcowa faza epoki predynastycznej w Mezopotamii. Trwał on w latach 3150-2900 p.n.e. Nazwa pochodzi od irackiego miasta, gdzie znaleziono ruiny starożytnego miasta (prawdopodobnie Kidnun). Charakteryzował się on ceramiką malowaną na czerwono i czarno w geometryczne wzory. Pojawiły się wtedy m.in.:

  • pojawienie się reliefowych naczyń kamiennych (z płaskorzeźbami),
  • rzeźby,
  • rzeźbione pieczęcie.
Okres ten uznaje się za bezpośredniego poprzednika cywilizacji sumeryjskiej. 

piątek, 19 sierpnia 2011

Starożytni Egipcjanie

Starożytni Egipcjanie to wymarły lud pochodzenia afroazjatyckiego. Żyli wzdłuż Nilu na północ od I katarakty. Stworzyli jedną z najstarszych cywilizacji na świecie. Posługiwali się językiem egipskim.
     Prowadzili osiadły tryb życia. Ich życie było całkowicie zależne od Nilu. Tylko jego coroczne wylewy umożliwiały wystarczające duże zbiory upraw, gdyż użyźniały glebę. Rzeka ta też służyła jako wygodny środek transportu. Do transportu dużych ilości towarów używano łodzi. Z czasem zaczęto budować kanały, by zwiększyć powierzchnię wylewania Nilu. Ludzie zaczęli budować pierwsze miasta, gdzie znajdowały się świątynie lokalnych bóstw oraz magazyny na zboże na wypadek suszy.
   
    Początkowo wierzono w różne lokalne bóstwa. Z czasem powstawały miasta, które utrzymywały ze sobą bliskie kontakty. W końcu cały Egipt został zjednoczony. Spowodowało to powolne łączenie się wierzeń w jedną religię egipską. Panteon liczył ok. 800 bóstw, w większości lokalnych. Część bogów powstała z kilku lokalnych. Najważniejsi to:

  • Ra - bóg słońca i stworzenia
  • Szu - bóg powietrza
  • Tefnut - bogini wilgoci i podziemi
  • Geb - bóg będący uosobieniem ziemi
  • Nut - bogini będąca uosobieniem nieba
  • Ozyrys - bóg śmierci i płodności, oraz sędzia umarłych
  • Set - bóg pustyni, ciemności i burz; z czasem wcielenie wszelkiego zła
  • Neftyda - bogini śmierci
  • Izyda - bogini płodności i opiekunka życia
  • Anubis - bóg zmarłych, strażnik cmentarzy, patron mumifikacji
  • Horus - bóg nieba i opiekun faraonów.
Ku czci bogom stawiano olbrzymie świątynie, którymi opiekowali się kapłani. Poza ośrodkami kultu były one też ośrodkiem wiedzy i nauki. Dzięki swej wiedzy na temat przyrody i astronomii, kapłani byli wstanie przewidzieć wylewy Nilu. Dlatego kierowali pracami budowlanymi i nawadniającymi. 
   Dla ułatwienia stworzyli kalendarz, oparty zarówno na ruchu obiegowym Ziemi wokół Słońca, jak i na fazach Księżyca. Podzielili rok na 3 pory roku:
  1. achet - pora wylewów Nilu; trwał od 19 VII do 15 XI
  2. peret - pora cofania się wody (pora kiełkowania i wzrostu); trwał od 16 XI do 15 III
  3. szemu - pora sucha (pora zbioru); trwał od 16 III do 13 VII
Każda pora roku miała po 4 miesiące, każdy po 30 dni. Ponadto były tzw. epagomenai, czyli dni narodzin: 
  1. Ozyrysa (14 VII)
  2. Horusa (15 VII)
  3. Seta (16 VII)
  4. Izydy (17 VII)
  5. Neftydy (18 VII).
nechaha, nemes i heka
    Władzę w Egipcie sprawowali królowie, zwani faraonami. Uważani byli za ziemskie wcielenie Horusa, a później też synów Re, a więc zarazem sami byli uważani za bogów. Gwarantowało to mu posłuch wśród poddanych i dawało nieograniczoną władzę. W czasie koronacji przyjmował drugie imię, które było manifestem programowym. Pełny zestaw imion noszonych przez władców zawiera tzw. "Królewski Protokół".  Faraon, prócz funkcji króla, pełnił funkcję kapłana, sędziego, wodza naczelnego i budowniczego świątyń. Władzę sprawował za pomocą swoich urzędników. Najwyższym urzędnikiem był wezyr. Egipt podzielono na prowincje (nomy).
pszent
     Symbolem władce Górnego Egiptu była hedżet (wysoka biała korona), a Dolnego Egiptu - deszeret (niska czerwona korona). Po zjednoczeniu Egiptu władcy nosili pszent (podwójną koronę). Głowę faraona zdobiła jeszcze chusta nemes, a w dłoniach trzymał pasterską laskę heka i bicz nechaha.
     Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe. Uważali, że nawet po śmierci dusza jest związana z ciałem. Ważne było więc by ciało się nie rozłożyło, bo oznaczało to śmierć duszy. Dlatego ludzi chowano na pustyni, gdzie brak było wilgoci. W grobach zostawiano też sprzęty codziennego użytku oraz pokarm. Faraonów dodatkowo jeszcze mumifikowano. Przy pogrzebie odprawiano magiczne obrzędy, zapisane w tzw. "Księdze Umarłych".
     W latach 3300-3000 p.n.e. w Egipcie rozpowszechniło się pismo hieroglificzne. Znaki mogły oznaczać cały wyraz, jak i tylko spółgłoski (samogłoski zawsze były pomijane). Hieroglify miały postać uproszczonych rysunków. Pochodziły one bezpośrednio od ceramicznych motywów zdobniczych z okresu predynastycznego. Pierwsze hieroglify występowały na tablicowych płaskorzeźbach. Dopiero w III tysiącleciu p.n.e. zaczęto używać do pisania papirusu (wyrabiany z włókien rośliny cibory papirusowej (Cyperus papyrus)). Pisaniem zajmowali się skrybowie. Byli oni zatrudniani przez administrację państwową, kapłanów, czy armię.
     


wtorek, 16 sierpnia 2011

Okres predynastyczny w Egipcie

Okres predynastyczny to okres przedhistoryczny starożytnego Egiptu. Trwał on w latach 6000-3032 p.n.e., czyli w czasie neolitu i na samym początku epoki brązu. Na terenie Egiptu powstawało wtedy wiele neolitycznych kultur. Najlepiej poznana jest kultura bandaryjska (4500-3800 r.p.n.e.), która obejmowała swym zasięgiem tzw. Górny Egipt (tereny położone nad Nilem od delty do I katarakty. Kultura to ulegała wpływom mezopotamskim. Cechy charakterystyczne to:

  • ubrania z lnu i skóry,
  • narzędzia kamienne i kościane,
  • naczynia ceramiczne, zdobione malowanymi lub nacinanymi wzorami geometrycznymi,
  • osady na wpół stałe, zamieszkane w okresie jesienno-zimowym z szałasami,
  • uprawiano łowiectwo, zbieractwo oraz hodowlę kóz i owiec, a także uprawa jęczmienia i pszenicy,
  • pierwsze prymitywne zaczątki irygacji (od rzeki wykopywano rów, którym nawadniano pola),
  • początki metalurgii: wytapiano miedź do wyrobu paciorków,
  • ludzi chowano niedaleko siedlisk na żwirowych pagórkach w bogato wyposażonych jamach.
W latach ok. 4000-3500 p.n.e. na terenie Górnego Egiptu istniała kultura Nagada I (zwana też kulturą amrańską). Posiada wiele cech wspólnych z kulturą bandaryjską. Różni się jednak m.in.: 
  • ceramiką (zdobiona jest nie tylko figurami geometrycznymi, ale także postaciami zwierząt, a nawet mężczyzn i łodzi; naczynia mają kolor czerwony z czarnymi zakończeniami),
  • materiałami dekoracyjnymi (np. figurki tancerek),
  • rozwój architektury,
  • rozwarstwienie społeczeństwa i początek hierarchii w społeczności.
W latach ok. 3500-3200 p.n.e.na terenie całego Egiptu istniała kultura Nagada II (zwana też kulturą gerzeńską). Cechami charakterystycznymi cechami są m.in.:
stela z serechem Dżeta
  • zanik ceramiki z czarnym brzegiem,
  • zastosowanie do ceramiki gliny marglowej (lepszej jakościowo),
  • powstanie pierwszych miast, 
  • początek obróbki brązu.
Ok. 3200 r.p.n.e. rozpoczyna się tzw. kultura Nagada III. Charakteryzuje się ona:
  • przenoszenie się osadnictwa z pustyni nad Nil,
  • rozwijanie się handlu dalekosiężnego, zwłaszcza z ludami Palestyny,
  • zanik narzędzi i naczyń kamiennych na rzecz naczyń glinianych i narzędzi metalowych,
  • pojawienie się pierwszych władców,
  • pojawienie się serechów (prostokątnych tablic wbudowanych w mury pałacu, zawierające imię władcy i plan pałacu; sokół symbolizował boga Horusa (boga nieba i opiekuna monarchii).
  Na terenie Górnego Egiptu powstało pierwsze państwo, rządzone przez dynastię "0" (3200-3000 r.p.n.e.). Liczba władców oraz kolejność ich panowania jest nadal sprawą dyskusyjną.

sobota, 13 sierpnia 2011

Epoka brązu w północnej Afryce

Egipt


Epoka brązu trwała tutaj mniej więcej w latach: 3400-1200 p.n.e. Jednak na szerszą skalę brąz zaczęto wytapiać ok. 1800 r.p.n.e.  W tym czasie powstało wiele miast, a także pierwsze państwa: Górny i Dolny Egipt, zjednoczone w 3000 r.p.n.e. W tym czasie również rozwinęło się pismo.

Na szczegóły popatrz poniżej (z czasem będę dodawał nowe posty i linki do nich)
Nubia


Epoka brązu trwała tutaj w latach ok. 3100-1100 p.n.e. W tym czasie powstało wiele miast,  a także pierwsze państwa. Cywilizacja nubijska była pod dużym wpływem Egiptu. Przez kilka wieków była ona nawet jego integralną częścią. 


Na szczegóły popatrz poniżej:

  • państwa:

  1. Kerma
  2. Kusz

  • inne artykuły:
  1. Nubijczycy





Berberia

Epoka brązu trwała tutaj w latach: ok. 2000-1000 p.n.e. W tym czasie Berberowie nie stworzyli żadnego państwa i cywilizacji. Większość wynalazków zawdzięczają kolonizatorom fenickim oraz mieszkańcom Półwyspu  Iberyjskiego.

wtorek, 9 sierpnia 2011

Sumerowie

Sumerowie jest to lud nieznanego pochodzenia, który pod koniec IV tysiąclecia p.n.e. stworzył cywilizację w południowej Mezopotamii w okresie Uruk. Posługiwali się językiem sumeryjskim.
   Prowadzili oni osiadły tryb życia. Trudnili się rolnictwem , rybołówstwem, rzemiosłem i handlem. Stworzyli wiele miast-państw, które były ośrodkami niezależnymi i toczyły między sobą wojny. Miasta były rozległe. Centralnym budynkiem była świątynia. W większości były zamieszkane przez ok. 2000 mieszkańców. Największym miastem było Uruk, które miało ok. 50000 mieszkańców. Mieszkali w nich gł. rolnicy (zbudowali kanały i osuszyli rozlewiska w delcie Tygrysu i Eufratu, dzięki czemu uprawa roli była bardziej efektywna), rzemieślnicy (garncarze, budowniczy, tkacze, kowale, odlewnicy brązu), czy kupcy (prowadzący wymianę towarów z mieszkańcami Syrii, Palestyny, Egiptu oraz doliny Indusu). Płody rolne, produkty rzemieślnicze, czy towary przywiezione przez kupców były zbierane przez kapłanów, a potem rozdzielane między mieszkańców.

    Społeczeństwa sumeryjskich miast miały strukturę klasową. Na samym szczycie byli królowie-kapłani. Władca rządził z ramienia lokalnego boga. Tytuły władców to:

  • en (kapłan, władca Uruk)
  • lugal (król i najwyższy władca; sprawował zwierzchnictwo nad ensi)
  • ensi (książę, namiestnik prowincji)
     Panteon bóstw był bardzo rozległy, a jego wpływy odcisnęło piętno na innych wierzeniach regionu. Każde główne bóstwo miało główną świątynię w jednym mieście. Najważniejsi to:
  • Anu (bóg nieba, władca świata; świątynia w Uruk)
  • Enlil (bóg powietrza; stworzył człowieka; świątynia w Nippur)
  • Enki (bóg podziemnego oceanu, patron magii, mądrości i rzemiosła; świątynia w Eridu)
  • Nanna (bóg księżyca; świątynia w Ur)
  • Inana (bogini wojny i miłości; z czasem główne bóstwo panteonu; czczona gł. w Uruk)

    Sumerowie wymyślili najprawdopodobniej pismo klinowe ok. 3400 r.p.n.e. Początkowo miało ono formę obrazkową. Z czasem upraszczano znaki. Znaki były w kształcie poziomych i pionowych kresek. Określały one tylko sylaby, a nie całe wyrazy. W ten sposób liczba znaków spadła z ok. 2000 do ok. 500. Z pewnymi modyfikacjami pismo to przyjmowali m.in. Akadyjczycy, Persowie, Elamici. Pisano na glinianych tabliczkach, odciskając drewniany klin (stąd nazwa). 

     Sumerowie zaczęli też stosować matematykę, wprowadzając m.in.:
  • sześćdziesiętny system pomiaru czasu: 24 godziny, 60 minut, 60 sekund
  • system miar i wag: 1 talent = 30 min, 1 mina = 60 szekli
  • kalendarz księżycowy.

poniedziałek, 8 sierpnia 2011

Okres Uruk

Okres Uruk jest to okres w dziejach Mezopotamii. Czas jego trwania jest dyskusyjny. Badacze datują go na:
  • 3750-3150 r.p.n.e.
  • 4000-3100 r.p.n.e.
  • 4300-3450 r.p.n.e.
Okres Uruk rozpoczął się jeszcze w neolicie, a skończył w czasie wczesnej epoki brązu. Nazwa pochodzi od miasta w którym po raz pierwszy odkryto znaleziska reprezentujące kulturę Uruk. Zasięg kultury Uruk obejmował południową Mezopotamię. Jej twórcami byli najprawdopodobniej Sumerowie.

Cechy charakterystyczne dla kultury Uruk:
  • gwałtowny rozwój urbanizacji (powód: duży przyrost ludności z powodu dobrych warunków bytowania i napływu plemion z północy i wschodu);
  • w centrum miasta stała świątynia zbudowana na planie litery 'T' z długą centralną nawą; głównym surowcem do budowy budynków była glina, z której wykonywano cegły;
  • smukłe naczynia ceramiczne są w kształcie dzwonkowatym i bez malunków; stosowano glinę czerwoną i szarą.
Wynalazki okresu Uruk:
  • radło,
  • szybkoobrotowe koło garncarskie,
  • wozy czterokołowe,
  • wytop miedzi, a potem brązu,
  • pismo piktograficzne.
Dorobek kresu Uruk to dobrze funkcjonujące miasta-państwa (największe to Uruk, Ur i Lagasz). Zarządzały one lokalną polityką i gospodarkę z rzemiosłem, handlem dalekosiężnym i rolnictwem opartym na budowie sieci kanałów.
   Ze względu na pojawienie się pierwszego pisma, okres Uruk uważa się za okres przejściowy między czasami prehistorycznymi, a historycznymi.

środa, 3 sierpnia 2011

Epoka brązu na Bliskim Wschodzie

Mezopotamia, Anatolia, Lewant
Epoka brązu trwała tutaj mniej więcej w latach: 3400-1200 p.n.e.
Metalurgia po raz pierwszy poświadczona została na terenie Anatolii (dzisiejsza Turcja). Tamtejsze góry były bogate w cynę i miedź, materiały niezbędne do wytwarzania brązu. W tym czasie powstawało wiele miast i świątyń. Powstały też pierwsze państwa. Wiele z nich trwało dosyć krótko. Zależało to w dużej mierze od charyzmy władców. Właśnie wtedy wynaleziono też pierwsze pismo.
Okres ten dzieli się na trzy etapy:
  • wczesna epoka brązu (3500-2000 r.p.n.e.) - organizacja życia miejskiego i rozwój piśmiennictwa
  • środkowa epoka brązu (2000-1600 r.p.n.e.) - wędrówki ludów
  • późna epoka brązu (1600-1200 r.p.n.e.) - kształtowanie się wielkich królestw.

Na szczegóły popatrz poniżej
Persja
Tutaj epoka brązu trwała w latach 3000-1350 p.n.e. W tym czasie żyli tutaj m.in.: