Huryci

Huryci to starożytny lud niewiadomego pochodzenia, przybyły na Bliski Wschód prawdopodobnie z Armenii. Niewiele o nich wiadomo. Najstarsze inskrypcje o nich pochodzą z czasów III dynastii z Ur. Z czasem Huryci zaczęli przejmować władzę w miastach-państwach. Zostały one zdobyte przez Mursilisa I, króla Hetytów. Jednak problemy wewnętrzne w Hatti, doprowadziło do uniezależnienia się Hurytów, a z czasem do stworzenia silnego państwa Mitanni (którego siłą były szybkie rydwany o kołach szprychowych). Pod koniec XIV w.p.n.e. imperium zaczęło chylić się ku upadkowi. Zniknęło z map świata w wyniku najazdu Hetytów i Asyryjczyków.
    Huryci posługiwali się językiem huryckim. Możliwe, że spokrewniony był z językami kaukaskimi. Posiadał on jednak wiele zapożyczeń zarówno z języków semickicj, jak i indoeuropejskich. Wymarł on prawdopodobnie w XII w.p.n.e., gdy Huryci zostali wchłonięci przez inne ludy.
   Byli oni mistrzami w tresurze koni. Ich umiejętności przejęły inne ludy. Przyczynili się do rozpowszechnienia się szybkich rydwanów.
   Czcili oni żywioły i personifikowali pojęcia przyrodnicze. Wierzyli w wielu bogów, którzy panowali nad konkretną częścią przyrody. Należeli do nich m.in.:

• Allani: bogini ziemi,
• Hebat: bogini nieba, płodności i piękna,
• Kumarbi: ojciec bogów, władca świata,
• Kuszuh: bóg księżyca,
• Szauszka: bogini wojny i miłości,
• Szimigi: bóg słońca,
• Teszub: bóg zjawisk atmosferycznych.

Aby uzyskać przychylność bogów składano im ofiary, według ściśle określonego rytuału. Zawsze temu towarzyszyły libacje. Wierzono, że bogowie sygnalizują nadchodzące wydarzenia za pomocą wróżb. Dlatego wróżbici cieszyli się ogromną popularnością. Wyspecjalizowali się oni gł. we wróżeniu z zachowań ptaków. 

   Chowano zmarłych poza granicami osad. Zostawiano im skromne dary, takie jak napoje, jedzenie, paciorki.