Okres Uruk

Okres Uruk jest to okres w dziejach Mezopotamii. Czas jego trwania jest dyskusyjny. Badacze datują go na:

• 3750-3150 r.p.n.e.
• 4000-3100 r.p.n.e.
• 4300-3450 r.p.n.e.

Okres Uruk rozpoczął się jeszcze w neolicie, a skończył w czasie wczesnej epoki brązu. Nazwa pochodzi od miasta w którym po raz pierwszy odkryto znaleziska reprezentujące kulturę Uruk. Zasięg kultury Uruk obejmował południową Mezopotamię. Jej twórcami byli najprawdopodobniej Sumerowie.

Cechy charakterystyczne dla kultury Uruk:

• gwałtowny rozwój urbanizacji (powód: duży przyrost ludności z powodu dobrych warunków bytowania i napływu plemion z północy i wschodu);
• w centrum miasta stała świątynia zbudowana na planie litery 'T' z długą centralną nawą; głównym surowcem do budowy budynków była glina, z której wykonywano cegły;
• smukłe naczynia ceramiczne są w kształcie dzwonkowatym i bez malunków; stosowano glinę czerwoną i szarą.

Wynalazki okresu Uruk:

• radło,
• szybkoobrotowe koło garncarskie,
• wozy czterokołowe,
• wytop miedzi, a potem brązu,
• pismo piktograficzne.

Dorobek kresu Uruk to dobrze funkcjonujące miasta-państwa (największe to Uruk, Ur i Lagasz). Zarządzały one lokalną polityką i gospodarkę z rzemiosłem, handlem dalekosiężnym i rolnictwem opartym na budowie sieci kanałów.

   Ze względu na pojawienie się pierwszego pisma, okres Uruk uważa się za okres przejściowy między czasami prehistorycznymi, a historycznymi.