Średnie Państwo to okres w historii Egiptu, trwający w latach 2007-1794 p.n.e. W tym czasie Egipt był zjednoczony pod berłem faraonów z XI i XII dynastii, którzy starali się skonsolidować i wzmocnić strukturę wewnętrzną państwa. Prowadzili oni często kampanie wojenne w Nubii, Palestynie i na Synaju, gł. w celu kontrolowanie kopalni złota, miedzi i turkusów. Egipt utrzymywał też szerokie kontakty handlowe z Mezopotamią, Kretą i Cyprem, a zwłaszcza z miastem Byblos (w dzisiejszym Libanie), gdzie nawet używano egipskich hieroglifów.
Okres Średniego Państwa to też okres klasyczny sztuki i literatury staroegipskiej., która podniosła się z upadku. Malarstwo było kolorowe i pełne ekspresji. W rzeźbie z kolei władców przedstawiano jako smutnych i pełnych refleksji dobrych pasterzy. Największą zmianę w stosunku do poprzednich epok widać w architekturze. Nowe miasta posiadały regularną siatkę ulic. Do szerszego użytku weszły kolumny, zwłaszcza u świątyń. Zaczęto budować świątynie i grobowce, wydrążone w skale. Faraonowie nadal chowani byli w piramidach, ale nie tak efektownych jak w Starym Państwie.
XI dynastia
Panowała ona w latach 2119-1976 p.n.e. Stolicą były wtedy Teby. Nieopodal też była nekropolia władców.
Piąty władca z tej dynastii, Mentuhotep II, zjednoczył Egipt w 2007 r.p.n.e., czym zapoczątkował okres Średniego Państwa. W Górnym Egipcie pozostawił dawne stosunki feudalne. Resztę kraju objął nadzorem tebańskich zwierzchników. Przywrócił urzędy: kanclerzy i wezyra oraz ustanowił stanowisko Gubernatora Północy. Zbudował wiele monumentalnych budowli, w tym wiele świątyń i własny kompleks grobowy w Deir el-Bahari.
Za jego następców doszło do niepokojów wśród dawnych wydziedziczonych nomarchów, które obaliły dynastię. Najprawdopodobniej było aż trzech pretendentów do tronu.
XII dynastia
Panowała ona w latach 1976-1794 p.n.e. Założycielem dynastii był Amenemhat I (panował w latach 1976-1956 p.n.e.). Wcześniej był on wezyrem. Władzę zdobył dzięki poparciu, jakie udzielił buntującym się nomarchom. W celu usprawnienia przekazywania władzy wprowadził system rządów opartych na koregencji, który był stosowany przez wszystkich władców z tej dynastii. Polegał on na tym, że faraon w ostatnich latach panowania dopuszczał swego syna do współrządów. System władzy oparł na nomarchach i przywrócił im dawne stanowiska, określając jednoznacznie zakres ich władzy. Prowadził liczne kampanie wojskowe w tym do Nubii (zajął tereny do II katarakty na Nilu) oraz do Palestyny i Syrii (zmusił władców tamtejszych miast-państw do uznania swej zwierzchności). Zbudował też wiele świątyń, nową stolicę Iczi-taui, oraz swój kompleks grobowy w El-Liszt (w okolicach stolicy).
Jego następcy wytrwale kontynuowali reformę i odbudowę państwa oraz wzmacniali jego znaczenie międzynarodowe i gospodarcze. Senuseret II (panował w latach 1882-1872 p.n.e.) całą swą działalność skupił na zagospodarowaniu bagnistych terenów wokół oazy Fajum. Przekształcono je w żyzne tereny z licznymi osadami. Nawet kazał sobie właśnie tam zbudować piramidę.
Rozrost biurokracji wymknął się spod kontroli faraonów i w praktyce państwem panowali wezyrowie. W efekcie działania, mające przywrócić Egiptowi dawną świetność, doprowadziły do upadku państwa. Ostatnim władcą był królowa Neferusobek (panowała w latach 1798-1794 p.n.e.). Próbowała bezskutecznie ratować ciągłość dynastii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz