Kultura ceramiki wielowałeczkowej to kultura archeologiczna epoki brązu, występująca na wschodzie Europy w latach ok. 2100-1750 p.n.e. Zastąpiła występującą tam wcześniej kulturę grobów katakumbowych.
Jej nazwa pochodzi od wielu poziomych wałków-listewek na wyrobach ceramicznych. Naczynia były często robione z mieszaniny piasku, kwarcu i muszli. Narzędzia i broń zaś robiono z kamieni, kości i brązu. Głównymi zajęciami ludności było pasterstwo i rybołówstwo. Hodowano głównie bydło, a w mniejszym stopniu kozy i owce. Ważną rolę miały konie, które zaczęto używać do zaprzęgów oraz do jazdy wierzchem. Ze względu na półkoczowniczy tryb życia, osiedla miały początkowo charakter sezonowy. Dopiero później budowano grody obronne. Mieszkano głównie w jamach ziemiankowych i naziemnych budynkach z gliny.
Zwłoki chowano w dosyć ubogo wyposażonych grobach w pozycji skurczonej. Początkowo usypywano kurhany, które wykorzystywano wielokrotnie. Dopiero później zaczęto używać grobów płaskich. Sporadycznie pojawiały się pochówki całopalne.
Kultura to zniknęła pod wpływem najazdu ludów znad Wołgi i Uralu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz