Dynastia Shang to pierwsza historycznie i archeologicznie potwierdzona chińska dynastia. Panowała ona w latach 1766-1122 p.n.e. Prawdopodobnie w tym czasie rządziło 50 władców. Pierwszych przejmowało władzę po starszym bracie. Dopiero później upowszechniła się zasada dziedziczenia tronu po ojcu. Założycielem dynastii był król Tang, wywodzący się z ludów kultury Erlitou.
W czasie panowania Shangów, w Chinach zaczęto stosować złożone techniki wytopu brązu. Wykształcił się podział pracy, co było niezbędne do wznoszenia monumentalnych budynków. Wykształciły się elity władzy. Arystokraci byli chowani z bogato wyposażonych grobach, nierzadko ze służbą. Za życia zajmowali się m.in. walką zbrojną. Uzbrojenie stanowiły siekiery, halabardy i noże. Podstawowymi jednostkami bojowymi były rydwany, wspierane przez piechotę.
Zaczęto stosować pismo piktograficzne, które stało się podstawą dzisiejszego pisma chińskiego. Do dzisiaj zachowały się przede wszystkim inskrypcje na rytualnych naczyniach z brązu oraz na kościach wróżebnych. Stosowano już kalendarz księżycowo-słoneczny.
Ostatnim królem z dynastii Shang był Di-xin. Bezpośrednio panował on tylko nad swoją stolicą w Yinxu, niedaleko dzisiejszego Anyang, i okolicami. Miał wielu wasali, którzy łącznie panowali nad całym obszarem Niziny Chińskiej i środkowych Chin pomiędzy dolnym i środkowym biegiem rzek: Huang He i Jangcy. Di-xin został obalony przez swego wasala Wu z dynastii Zhou.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz