Kultura grobów zrębowych

Kultura grobów zrębowych to kultura archeologiczna, istniejąca na wschodzie Europy w latach ok. 1800-1300 p.n.e. Ukształtowała się ona na nadwołżańskich stepach, skąd rozprzestrzeniała się na zachód, najprawdopodobniej w sposób niepokojowy.
    Ludność tej kultury, początkowo, prowadziła koczowniczy tryb życia. Zajmowali się pasterstwem gł. bydła i koni. Jednak z czasem zaczęli uprawiać zboże, co wiązało się z osiadłym trybem życia. Powstało wiele małych osad. Budowano je nad rzekami. Wszystkie domy miały wejścia od strony wody. Nie budowano murów. Na skrajach osiedli znajdowały się budynki gospodarcze, w tym kuźnie.

konstrukcja zrębowa

   Znaleziono ogromną liczbę wyrobów z brązu m.in.: sztylety, topory, miecze, sierpy, noże, czy ozdoby. Skromnie zaś prezentuje się asortyment wyrobów ceramicznych. Przeważają garnki i misy, ozdobione wzorami geometrycznymi.
   Ludność kultury grobów zrębowych najprawdopodobniej czciła ogień, co sugerują tzw. zolniki, czyli miejsca o dużej ilości nagromadzonego popiołu. Zmarłych chowano w grobach kurhanowych. Pod kopcem znajdowały się komory grobowe, zbudowane z belek drewnianych ułożonych w konstrukcji zrębowej (stąd nazwa tej kultury) i przykryte stropem lub dwuspadowym dachem. Ciało było składane w pozycji skurczonej na boku. Grób był wyposażony w narzędzia i ozdoby brązowe.