Kultury pól popielnicowych

Krąg kultur pól popielnicowych to grupa kultur archeologicznych, trwająca w latach 1700-900 p.n.e.
Ważniejsze kultury:

zasięg występowania kultur pól popielnicowych

• kultura pilińska (najstarsza; północno-wschodnie Węgry i prawie cała Słowacja);
• kultura łużycka (prawie cała Polska oraz przyległe obszary);
• francusko-katalońska kultura pól popielnicowych (Katalonia i południowo-wschodnia Francja);
• kultura Deverel-Rimbury (południowa Anglia);
• południowoniemiecka kultura pól popielnicowych (południowe Niemcy);
• środkowodunajska kultura pól popielnicowych (naddunajskie tereny Moraw, Austrii, Słowacji i Węgier);
• dolnoreńska kultura pól popielnicowych (dorzecze dolnego Renu). 

Nastąpiła zdecydowana stabilizacja osadnictwa. Osady były otwarte, bądź otoczone murem (gł. w górach). Wystąpiło też duże zagęszczenie ludności i kolonizowanie terenów dotychczas bezludnych. Budowano też osady na wyspach (np. w Biskupinie) oraz z wodzie (były wzniesione na palach).

    W gospodarce dominującą rolę miała uprawa roślin, z dużym udziałem stacjonarnej hodowli zwierząt. Rozwinęła się metalurgia i wydobycie miedzi, co zaowocowało rozwojem handlu dalekosiężnego i kontaktem między ludami.

   Nazwa tego kręgu kultur pochodzi od rodzaju cmentarzysk. Zmarłych palono, a prochy wsypywano do urn (inaczej: popielnic) i zakopywano w ziemi. Nie usypywano żadnych kurhanów. Cmentarzyska były płaskie jak stół. W grobach przy urnach chowano naczynia ceramiczne. Zrezygnowano z narzędzi z brązu.