Kultura grobów katakumbowych to kultura archeologiczna epoki brązu, obejmująca obszar stepów na wschodzie Europy. Istniała w latach ok. 2800-2000 p.n.e., ale największy rozwój rozpoczął się dopiero w ok. 2200 r.p.n.e. Powstała pod dużym wpływem ludów kaukaskich, skąd przybyła też najprawdopodobniej umiejętność obróbki brązu.
Ludy tej kultury zajmowały się początkowo pasterstwem, zwłaszcza bydła. Z czasem przeszli oni na uprawę zbóż. Osady budowano głównie w sąsiedztwie rzek. Używano głównie narzędzi kamiennych lub kościanych. Tylko bogatszych było stać na wyroby z brązu lub czystej miedzi. Robiono też naczynia gliniane o szerokich otworach o beczułkowatym kształcie. Ceramika jest bogato ozdobione pasami nakłuć, czy zygzakami.
Nazwa kultury pochodzi od specyficznego sposobu pochówków. Chowano zmarłych w pozycji wyprostowanej lub skurczonej na boku w katakumbach wydrążonych w ścianach pionowych szybów. Część grobów była bogato wyposażona, co może oznaczać, że byli oni wysoko w hierarchii społecznej. W grobach tych była m.in. broń (u wojowników) lub tygle, dysze i inne narzędzia odlewnicze (u odlewników - byli oni widać bardzo poważani). Większość grobów była jednak wyposażona w kamienne narzędzia. W przypadku arystokracji oddzielano czaszkę od reszty szkieletu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz