Jest to końcowy okres epoki kamienia. Charakteryzuje się on przejściem społeczności ludzkich z koczowniczego stylu życia na osiadły. Związane to było z upowszechnieniem się uprawy roślin i chowu zwierząt. Ta zmiana nazywana jest rewolucją neolityczną. Początkowo glebę uprawiano za pomocą narzędzi ręcznych. Taki sposób nazywany jest uprawą kopieniaczą. Dopiero pod koniec neolitu zaczęto stosować orkę sprzężajną. Polega ona na zastosowaniu siły pociągowej zwierząt (początkowo woły, a potem też konie) na wprawianiu w ruch narzędzi rolniczych (np. radło lub pług). Umożliwia ona bardziej wydajne wykorzystanie gleby, a tym samym zwiększenie plonów.
Dzięki rolnictwu nastąpił nagły wzrost liczebności człowieka. Zaczęło powstawać coraz więcej trwałych osad ludzkich. Skutkowało to coraz większej profesjonalizacji życia społecznego, stworzeniem społecznej hierarchii i podziałem terytorialnym. Powodowało to z kolei kumulowanie majątków (jedni więcej inni mniej). Były też minusy tego stanu rzeczy, a mianowicie:
- epidemie (duże zagęszczenie ludzi, co ułatwia bakteriom i wirusom przenosić się między organizmami)
- klęski głodu (duża liczba ludzi była zależna od zbiorów w danym terenie; poza tym nie przemieszczali się by znaleźć jedzenie gdzie indziej)
- konflikty zbrojne (konflikty interesów dużych społeczności)
Neolit różnie przebiegał w różnych częściach świata. Dlatego też w kolejnych postach omówię charakterystyczne cechy młodszej epoki kamienia dla poszczególnych części świata:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz