Fenicjanie

Fenicjanie to starożytny lud semicki, wywodzący się z Fenicji (tereny dzisiejszego Libanu). Ich ojczyzna to wąski 50-kilometrowy pas ziemi, między Morzem Śródziemnym, a zalesionymi górami. Były to niesprzyjające warunki do zamieszkania. Rolnictwo uprawiano tylko na niewielkich żyznych dolinkach oraz na tarasach. Wszystkie miasta (Tyr, Akka, Arwad, Sydon, Byblos, Birut) zostały wybudowane nad samym morzem. Jedynymi bogactwami naturalnymi Fenicji były lasy cedrowe i morskie ślimaki purpurowe.  Nic dziwnego, że Fenicjanie zdecydowali się postawić na handel i rzemiosło.

miasta i kolonie fenickie (na żółto)

     Byli mistrzami w budowaniu statków (do czego używali drewna cedrowego),  co pozwoliło im samym przemieszczać się po całym Morzu Śródziemnym i jeszcze dalej. Zakładali kolonie i faktorie handlowe, skąd sprowadzali takie towary jak: srebro, cyna, ołów, miedź, złoto, kość słoniową, czy niewolników i odsprzedawali, gdzie indziej. Sprzedawali też purpurowe tkaniny (sami wyrabiali słynny barwnik ze ślimaków Murex trunculatus), drewno cedrowe, czy wyroby luksusowe ze szkła i metali.
     Fenicjanie posługiwali się językiem fenickim. Jako pierwsi zaczęli stosować alfabet, jako prostszy w obsłudze. Ich inskrypcje znajdowano w różnych częściach świata, prawdopodobnie również w Brazylii. Prawdopodobnie wymyślili też pieniądze i mydło.
    Nigdy nie stworzyli wspólnego państwa. Zawsze dzielili się na państwa-miasta, rządzone przez królów. Przez większość czasu musieli oni jednak uznawać zwierzchność wielkich mocarstw: Egiptu, Asyrii, Babilonii, Persji, czy Rzymu. Do słynniejszych władców należał Hiram I - król Tyru w latach 969-936 p.n.e. Wysłał do żydowskiego króla Salomona rzemieślników, którzy mieli pomagać w budowie Świątyni Jerozolimskiej (zwłaszcza jeśli chodzi o elementy z drewna cedrowego).